Rozdział 17

~*~ 

Ciemne, głębokie niczym otchłań doliny czekoladowej, oczy Matteo spoglądają na nią poważnie. Analizują delikatne, dziewczęce rysy jej twarzy. W milczeniu oczekuje odpowiedzi. Posyła jej wyczekujące spojrzenie. Stara się zachować stoicki spokój, nie chce. by dostrzegła w jego oczach choćby maleńką nutkę niecierpliwości, czy zdenerwowania. To jedynie mogłoby ją spłoszyć, do czego nie może dopuścić. Postanawia dać jej tyle czasu, ile jest jej potrzebne. Uśmiecha się do niej zachęcająco, ostrożnie sięgając po jej dłoń.
- Boję się. - słyszy po chwili. Unosi wzrok, który wcześniej tkwi w jej drobniutkiej dłoni. Spogląda wprost w jej cudowne oczy, starając się z nich wyczytać wszystko, co potrzebuje wiedzieć.
- Ja...-zaczyna, lecz Luna nie zważając na dobre maniery, przerywa mu.
- Boję się przywiązać do kogoś tak mocno, że każdego dnia będę czuła potrzebę kontaktu z tą osobą. A gdy postanowi odejść, znowu będę cierpieć...- przycisza głos, zatapiając wzrok w kamiennej alejce parkowej. Matteo nie czekając ani chwili dłużej, unosi jej podbródek, sprawiając, że ich spojrzenia ponownie się spotykają.
- Jeśli potrzebujesz czasu...- zaczyna, lecz dziewczyna po raz kolejny nie pozwala mu dokończyć.
- Zostawił mnie kilka tygodni po wypadku. Tak po prostu odszedł. Bez słowa. Przestał dzwonić, pisać, odbierać telefony. - wzdycha, przymykając na chwilę oczy. - Nie wiem, czy to, o czym teraz myślę, jest właściwe, ale czuję, że jesteś inny. - dodaje, posyłając mu delikatny uśmiech.
- Czy to znaczy..? - unosi ku górze prawą brew, uważnie przyglądając się jej twarzy, na której z każdą chwilą pojawia się coraz szerszy uśmiech.
- To szaleństwo. Jeszcze dziś rano wypierałam się, że coś może nas łączyć. - odpowiada. Z jej ust wydobywa się głośne westchnienie. Całkowity zwrot wydarzeń zaskakuje ją. Wprawdzie od dawna zdawała sobie sprawę z tego, że Matteo nie do końca jest tylko przyjacielem, lecz jej mózg sprytnie temu zaprzeczał. Wszystko przez chorobliwy strach, który w końcu decyduje się przełamać. Musi pokonać bariery, własne lęki, by odkryć to, co w życiu stanowi esencję prawdziwego szczęścia. Miłość. Przyjaźń. Rodzina. Unosi twarz, wystawiając ją na działanie gorących, letnich promyków słońca, które zgrabnie oplatają jej twarz, dodając jej radosnego blasku. Na jej twarzy pojawia się uśmiech. Tym razem szczery i prawdziwy, jak jej uczucia względem bliskich osób. - Myślę, że powinniśmy spróbować. - dodaje cicho, przenosząc wzrok na jego rozpromienioną twarz.
- Luna! - z jego ust wydobywa się głośny krzyk, a następnie oplata jej drobne ciało w czułym uścisku. Meksykanka odwzajemnia jego gest, lecz po chwili odsuwa się od niego.
- Ktoś obiecał mi koktajl w zamian za dobre wyniki w szkole. - przypomina mu, gestykulując wskazującym palcem.
- Puścisz mnie z torbami. - wybucha głośnym śmiechem, z niedowierzaniem kręcąc głową. Powoli wstają z parkowej ławeczki i kierują swe kroki w stronę Jam&Roller. Rozmawiają. Śmieją się. Wymieniają dowcipami. Nikt spośród zwykłych śmiertelników nie odgadłby, co przed chwilą stało się na tej niepozornej, białej ławeczce. Zachowują się jak wcześniej. Jak najlepsi przyjaciele. Oboje boją się, by ich relacja nie potoczyła się zbyt szybko. Nie chcą popełnić błędu. Chcą, by czas pokazał, czy to, co jest pomiędzy nimi ma szansę na rozkwit, czy wręcz przeciwnie.

~*~

Ciepłe promyki popołudniowego, argentyńskiego słońca, padają na ogromny obraz wiszący na północnej ścianie błękitnego pokoju. Po przeciwnej stronie, stoi niewielkich rozmiarów łóżko, przykryte granatowym pledem. Siedząca na nim nastolatka, nerwowo kartkuje podręczniki i zapisuje kolejne cyferki na kartce. Po raz czwarty myli się w rachunkach, co prowadzi do wzrostu poziomu gniewu, jaki odczuwa.
- Nienawidzę cię Gaston! - krzyczy. Sięga po zeszyt i z wściekłością wyrywa zapisaną błędnymi danymi kartkę, która zgnieciona w niewielkich rozmiarów kulkę, ląduje na białym dywanie. - Nienawidzę tego, jak chodzisz za mną krok w krok. - z jej ust wydobywa się stłumiony krzyk i kolejna papierowa kulka ląduje na podłodze. Rozjuszona Nina, od kilkunastu minut nie potrafi skupić się na codziennych, prostych rzeczach, a wszystko za sprawą Gastona Peridy, który jako jedyny człowiek na Ziemi, w ciągu kilku sekund potrafi podnieść jej ciśnienie ponad bezpieczną dla organizmu normę. - Dlaczego nie da mi spokoju? - pyta samą siebie. Poprawia opadające okulary i odgarnia kosmyk niesfornych, brązowych włosów za ucho. Czuje, że znajduje się w kręgu egzystencjalnej porażki, jaką w tym momencie stanowi jej życie, które przypomina bezkresną otchłań błędów i spotkań z księciem nocy. Z jej ust wydobywa się ciche westchnienie. Po raz pierwszy znajduje się w sytuacji bez wyjścia. Nie wie, w jaki sposób dotrzeć do Gastona i wyraźnie dać mu do zrozumienia, że nie chce mieć z nim nic wspólnego, choć wydaje jej się, że sygnały, jakie mu wysyła, odczytałby największy matoł w mieście. Od pewnego czasu, gdzie nie pojawia się Nina, tam zjawia się Gaston. Spotyka go w bibliotece, na spotkaniach Koła Pomocy Bezdomnym, czy Ligi Ochrony Przyrody. Czuje się taka bezsilna. Ma ochotę wykrzyczeć światu prawdę, wyznać, że zna niemal wszystkie sekrety Sharon Benson i jej świty od nocnych schadzek, lecz wie, że nie może tego zrobić. Wprawdzie odkryła, że przy Lunie, Matteo staje się łagodny jak baranek i nic jej nie grozi, lecz mimo wszystko się boi. Boi się Sharon, która jest kobietą szaloną, pozbawioną skrupuł i zdolną do wszystkiego. - Jeśli przez trzynaście lat miasto nie zareagowało, to czy teraz miałoby odwagę to zrobić? - zastanawia się. Opada na miękki materac, bezradnie spoglądając w sufit. Po raz pierwszy od dawna, czuje potrzebę podjęcia aktywnego działania, przeciwstawienia się złu, jakie panuje w Buenos Aires. - Tylko czy to ma sens? - myśli, wzdychając ciężko. Potrzebuje przynajmniej kilku osób, które mogłyby jej pomóc, lecz nie jest pewna, czy w mieście istnieją jeszcze ludzie nie pozbawieni prawdziwych odruchów obywatelskich.
- To nie ma sensu. - stwierdza po chwili. Energicznie podnosi się z łóżka i przemierza kilka kroków. Sięga na leżący na biurku laptop, po czym powraca na wcześniej zajmowane miejsce. Układa urządzenie na kolanach, po czym uruchamia je, lecz sama do końca nie wie, po co. Nagle przez myśl przechodzi jej szalony pomysł, a w oczach pojawia się tajemniczy błysk. Ma plan, który wydaje się być bardzo ryzykowny.
- Gdybym ukrywając się pod fałszywą tożsamością w internecie głosiła swoje poglądy na temat tego, co dzieje się w mieście? - zastanawia się, marszcząc palcem wskazującym podbródek. Szybko jednak odrzuca pomysł. - Nie, wpadłabym jak śliwka w kompot. Sharon zapewne wynajęłaby najlepszych informatyków którzy po numerze IP mojego komputera znaleźliby mnie szybciej, niż mi się wydaje. - wzdycha, zamykając klapkę urządzenia. Czuje się taka bezradna. Po raz pierwszy nie wie, co powinna zrobić. Wie natomiast jedno. Musi działać, inaczej poczucie bezczynności ją wykończy.
- Gdybym porozmawiała o tym  z Luną? - myśli. - Tak, to dobry pomysł. Może zgodzi się na współpracę. - stwierdza bez wahania. Na jej twarzy pojawia się szeroki uśmiech, który z każdą, kolejną sekundą staje się szerszy.

~*~ 

Rozpromieniony Matteo od kilku minut nie potrafi odnaleźć swojego, własnego miejsca na Ziemi. Bez celu spaceruje po parku, ciesząc się pięknem dzisiejszego dnia. Liczy chmury, podziwiając ich śnieżnobiały odcień, przygląda się kwitnącym na rabatkach, kolorowym kwiatom. Z jego twarzy nawet na sekundę nie schodzi uśmiech. Po raz pierwszy od dawna czuje, że szczęście wraca do niego, dlatego postanawia łapać je pełnymi garściami, póki ma na to wystarczająco dużo czasu. Jest pod wrażeniem tak niespodziewanego, pozytywnego obrotu spraw. - Luna i Matteo. Matteo i Luna. - myśli, uśmiechając się promiennie. Na myśl o brunetce bicie jego serca gwałtownie przyspiesza, a oddech staje się szybki i nieregularny. Przez jego ciało przechodzi przyjemny, ciepły dreszcz, który rozgrzewa go od wewnątrz. Uczucie, jakie pojawia się przy każdym spotkaniu z Meksykanką, jest wręcz nie do opisania. To zupełnie tak, jakby odzyskał swój najcenniejszy skarb, który utracił wiele lat temu. Luna stanowi dla niego pewnego rodzaju ostoję, przynosi spokój i wyciszenie. Zmienia się, kiedy jest blisko. Na lepsze. Ekscytacja, jaka dopada go w tym momencie, nie zna granic. Szaleje. To wszystko dzięki na pozór zwyczajnej dziewczynie, która nie wyróżnia się niczym, spośród wielu, innych. Niczym, poza nieskończoną energią i radością, którą potrafi zarazić nawet największego ponuraka. Z ust Balsano wydobywa się ciche westchnienie. Pragnie wykrzyczeć światu, jak bardzo jest szczęśliwy. Jak dobrze czuje się w jej towarzystwie, jakby znał ją...od zawsze.
- Gaston! Dobrze, że cię widzę! - krzyczy, napotykając na swej drodze najlepszego przyjaciela. - Ej, coś się stało? - pyta, dostrzegając na jego twarzy ponurą minę oraz cień uśmiechu, jaki stara mu się posłać.
- Nina. - wzdycha ze smutkiem. Wsuwa dłonie do kieszeni granatowych jeansów i wolnym krokiem przemierza parkową alejkę. - A ty? Dlaczego taki radosny? - zwraca się do Balsano.
- Luna. - odpowiada chłopak, posyłając mu promienny uśmiech.
- Dobrze, że chociaż tobie się układa. - słyszy przygnębiony głos Peridy. - Biegam za nią jak szaleniec, staram się, a ona? Wciąż ma mnie gdzieś. Dziwna kobieta. - dodaje po chwili. Zapada grobowa cisza, cisza, która ciąży im obu. Raz po raz Gaston napotyka dziwny wzrok Matteo, który kilka razy otwiera usta, to znów je zamyka. Zupełnie tak, jakby chciał mu o czymś powiedzieć, lecz strach przejmujący kontrolę nad jego ciałem mu to uniemożliwia.
- Ja...ja wiem o, co chodzi..- Matteo po kilku minutach decyduje się na wyznanie prawdy przyjacielowi. Czuje, że kłamstwa i sekrety, które ukrywa coraz bardziej ciążą mu na sumieniu. Pragnie wyzbyć się choć jednego z nich, by poczuć tymczasową ulgę, która przeminie po kolejnym spotkaniu sekty Sharon. - Boo...-zaczyna, lecz czuje jak wielka gula ugrzęzła w jego gardle, nie pozwalając mu wydobyć z siebie ani słowa. Gaston unosi wzrok, badawczo przyglądając się przyjacielowi.
- No mów! - ponagla go. W jego głosie słychać wyraźne zniecierpliwienie, ale także zdziwienie. Nastolatek nigdy nie przypuszczał, że akurat Balsano zna powód jego niepowodzeń w próbach zdobycia Simonetti.
- Pamiętasz ten dzień, kiedy dołączyłeś do zgromadzenia? - pyta Balsano, starając się naprowadzić Gastona na wiadomość, jaką od wielu miesięcy pragnie mu przekazać. Spogląda na niego, napotykając twierdzące skinienie głową, co dodaje mu nieco odwagi.
- Spóźniłeś się jakieś piętnaście minut. - odpowiada Perida, posyłając nastolatkowi lekki uśmiech.
- Nina była powodem mojego spóźnienia. - wzdycha, nerwowo przeczesując włosy dłonią.
- Nina?! - z ust Gastona wydobywa się głośny krzyk, który stara się stłumić, przykładając do ust prawą dłoń. - Nic nie rozumiem. - dodaje po chwili.
- Wiesz, Nina jest zbyt ciekawska...jak Luna i ...- ciągnie, lecz Gaston nie pozwala mu dokończyć, przerywając w połowie.
- Chcesz powiedzieć, że Nina zna całą prawdę? - pyta z niedowierzaniem.
- Tak. Myślę, że wie znacznie więcej, niż możemy przypuszczać. - wzdycha Matteo. - Na pewno zna wszystkich członków zgromadzenia. Mnie, Ciebie, Ambar, moich rodziców, Sharon. Zna nawet tożsamość przywódcy, czego nie domyśla się połowa miasta. - kontynuuje. posyłając Gastonowi poważne spojrzenie.
- Nie wiem co powiedzieć. - odpowiada Perida. Głośno wypuszcza powietrze z płuc, po czym bierze głęboki wdech, wydymając usta. Nerwowo drapie się po szyki. Jego źrenice gwałtownie się powiększają. Nie spodziewał się tak szokujących wiadomości. - To..to niemożliwe. - duka.
- Niestety możliwe. - Matteo kładzie dłoń na jego lewym ramieniu, poklepując go po przyjacielsku po plecach. - Jesteśmy po uszy zanurzeni w bagnie, z którego trudno jest się wydostać. - wzdycha ciężko zatrzymując się przy ławce. Zajmuje miejsce.- Wciąż jednak mam nadzieję, że któregoś dnia koszmar się skończy, a Sharon trafi tam, gdzie jej miejsce...- kontynuuje.
- Do psychiatryka. - kończy za niego Gaston.
- Lub do więzienia. - dodaje Matteo. - Tymczasem, sam musisz wymyślić plan, w jaki sposób zaimponować Ninie, co stanowi nie lada wyzwanie. Ta dziewczyna jest bardzo wymagająca. - dodaje, posyłając przyjacielowi pocieszający uśmiech.
- A ty? Jak Tobie udało się z Luną? Powiedziałeś jej? - pyta. Matteo wybucha nerwowym śmiechem, którego nie jest w stanie opanować. - Czyli nie. - wzdycha Gaston. - Tak myślałem. - dodaje.
- Chcę to zrobić, ale nie wiem jak. Boję się jej reakcji. - odpowiada Balsano. - Im mniej wie, tym lepiej dla niej. - stwierdza. - Idziemy do mnie? Kupiłem świetną grę i nie mam z kim grać..- chłopak zmienia temat, siląc się na radosny ton. Spogląda na przyjaciela, posyłając mu zachęcający uśmiech.
- Jasne, o ile twoja gosposia przygotuje swoją, słynną lemoniadę. - odpowiada Gaston. Nastolatkowie wstają z ławki, kierując się w kierunku willi rodziny Balsano. - Nie myśl, że skończyliśmy tamtą rozmowę. - słyszy po chwili głos Peridy. - Dokończymy ją w twoim domu. - dodaje. Matteo uśmiecha się nerwowo, po czym skręca w prawo. W głębi duszy ma nadzieję, że przyjaciel zapomni i odpuści, lecz doskonale wie, że czeka go wysłuchanie długiego wykładu na temat Luny i Niny oraz momentów żalu, rozpaczy i główkowania nad planem, dzięki któremu Nina i Gaston zbliżą się do siebie w stosunkowo krótkim czasie.

Od Autorki: Witam Was kolejnym rozdziałem! ''Mądry'' Gaston w końcu dowiaduje się, dlaczego Nina go ignoruje. Czy wymyśli jakiś genialny plan na zmniejszenie niechęci, jaką odczuwa do niego panna Simonetti? Mamy też upragnione przez Wszystkich i długo wyczekiwane Lutteo. Czy na długo? To tajemnica.
Pozdrawiam i Całuję, Marlene ♥